Sumatraanse tijger
Sumatraanse tijgers zijn territoriale dieren. Dat betekent dat ze een vast leefgebied hebben en dat beschermen tegen andere tijgers. In dit gebied hebben ze genoeg prooien om te jagen: de grootte van het territorium hangt daarom ook af van hoeveel prooidieren er leven. Om het territorium af te bakenen, plassen tijgers tegen bomen en stenen aan de grens. Andere tijgers ruiken dat en weten daardoor dat ze weg moeten blijven. Het territorium van mannetjes overlapt vaak met dat van een paar vrouwtjes, zodat ze met meerdere vrouwtjes kunnen paren.
15 jaar
60 centimeter
2,1 – 2,5 meter
♀ 75 – 110 kg
♂ 100 – 140 kg
In het wild leven op dit moment nog minder dan 400 Sumatraanse tijgers. Deze leven in gebieden die door het uitbreiden van steden en landbouw steeds kleiner worden. Dat zorgt er ook voor dat de tijgers vaker in aanraking komen met mensen. Bij gebrek aan prooidieren vallen tijgers bijvoorbeeld vee aan. Om zichzelf en hun vee te beschermen, schiet de Sumatraanse bevolking vaak tijgers af. Daarnaast zijn tijgers veel bejaagd voor hun klauwen, huiden en botten, waarvan sommige mensen, onterecht, denken dat ze medicinale krachten hebben. Al deze gevaren hebben ervoor gezorgd dat deze grote katachtige nu ernstig bedreigd is.
Tijgers zijn heel belangrijk voor hun omgeving. Ze staan namelijk bovenaan de voedselketen. Door op grote planteneters te jagen zorgen ze voor een gezonde balans tussen dieren en planten in hun territoria. Omdat tijgers in grote territoria leven, heeft het beschermen van het leefgebied van de tijger een bijkomend voordeel: alle andere dieren en planten in die territoria worden daarmee ook beschermd. Zo’n diersoort noemen we ook wel een ‘paraplusoort’: hij houdt spreekwoordelijk een paraplu omhoog voor andere levensvormen om ze te beschermen tegen menselijke bedreigingen.
Zoals de naam al verraadt, komen Sumatraanse tijgers alleen voor op het Indonesische eiland Sumatra. Daar leven ze in tropische regenwouden en hoge graslanden. Dit leefgebied is tegenwoordig flink versnipperd. Dat betekent dat ze in gebieden voorkomen die niet met elkaar verbonden zijn. Hierdoor kunnen tijgers uit verschillende gebieden elkaar niet bereiken.
Het tijgerverblijf in Diergaarde Blijdorp bestaat uit twee buitenverblijven en twee binnenverblijven, die met elkaar verbonden kunnen worden. Als er twee tijgers zijn, zitten ze meestal apart: in het wild leven ze immers ook solitair. De bamboe aan de randen van het verblijf geeft ze veel verstopplekken. Ze zijn dus niet altijd te zien. Diergaarde Blijdorp doet mee aan het Europese populatiemanagement programma om te zorgen voor een gezonde reservepopulatie in dierentuinen.
